Ένας άντρας της επιτέθηκε και τη χτύπησε με μαχαίρι. Η γυναίκα, τραυματισμένη και έντρομη, άρχισε να φωνάζει:
-«Θεέ μου, με μαχαίρωσαν. Βοήθεια!».
Σε αρκετά παράθυρα της γειτονιάς άναψαν φώτα και κάποιος από τους γείτονες φώναξε:
-«Άσε τη γυναίκα ήσυχη».
Ο δράστης απομακρύνθηκε γρήγορα, αλλά
ύστερα από ελάχιστα λεπτά επανήλθε και μαχαίρωσε ακόμα μία φορά τη γυναίκα. Το θύμα αμύνθηκε και ο άντρας έφυγε και πάλι, για να επιστρέψει όμως και να τη μαχαιρώσει και τρίτη φορά. Η γυναίκα πέθανε.
Η επίθεση διήρκεσε συνολικά μισή ώρα και 38 άτομα υπήρξαν αυτόπτες ή αυτήκοοι μάρτυρες του περιστατικού. Κανένας τους δεν τηλεφώνησε στην αστυνομία.
- «Δεν ήθελα να μπλέξω» είπαν οι περισσότεροι.
Ο φόνος αυτός προκάλεσε το ενδιαφέρον των κοινωνικών ψυχολόγων Τζον Ντάρλεΐ και Μπιμπ Λατανέι, που άρχισαν σειρά επιστημονικών ερευνών. Τα αποτελέσματά της έδειξαν ότι όσο περισσότεροι είναι οι μάρτυρες ενός εγκλήματος ή ατυχήματος, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες κάποιος από αυτούς να επέμβει. Το φαινόμενο αυτό ονομάστηκε Σύνδρομο Τζενοβέζε ή «σύνδρομο του θεατή» και θεωρείται ένα κλασικό παράδειγμα στο χώρο της κοινωνικής ψυχολογίας”!
Η μικρή ιστορία μας είναι πραγματικό γεγονός! Το διάβασα εδώ και νομίζω ότι πάει "γάντι" σ΄αυτό που συμβαίνει σήμερα στους Έλληνες!
Μία σοσιαλιστική Κυβέρνηση, η οποία επί 25 χρόνια παρέμεινε στην εξουσία στρέφοντας τη μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, "βιολογικά" ανίκανη να αντιμετωπίσει την κρίση που το σαθρό παρελθόν της, κυρίως, δημιούργησε, προβαίνει μεμονωμένα και επιλεκτικά, σε "οριζόντιες" καρατομήσεις του μόχθου των κοινωνικών ομάδων που αποτελούν τα κύτταρα της δομής της οικονομίας!
Κάθε φορά που μια κοινωνική ομάδα, υφίσταται την επίθεση και το βιασμό της ανίκανης να πράξει διαφορετικά εξουσίας των ολίγιστων, οι άλλες κοινωνικές ομάδες, ανάβουν τα φώτα στα μπαλκόνια, παρακολουθούν το θέαμα στην "αρένα" συντριβής και αισθάνονται ευτυχείς που δεν είναι στη θέση της άτυχης "κοινωνικής ομάδας"!
Η σιγουριά του μπαλκονιού δεν τους επιτρέπει να σκεφτούν ότι πιθανόν αύριο να βρίσκονται αυτοί στην "αρένα"!
Είμαι βέβαιος ότι αν κάποιος θελήσει να βοηθήσει, κάποιος θα βρεθεί να του πει:
-Τι το θες το μπλέξιμο τώρα!
Σήμερα οι αντιστάσεις, για ό,τι μας συμβαίνει, εξαντλούνται σε συζητήσεις "Καφενείου", όπου όλοι συμφωνούν ότι "δεν πάει άλλο", αλλά γυρίζουμε όλοι σπίτια μας, εκτονωνόμαστε με το Λάκη, πετάμε ένα: "τι ωραία τα λέει, ο μπαγάσας" και σβήνουμε τα φώτα στα μπαλκόνια!
Ας ελπίσουμε ότι, το μαχαίρι της εξουσίας δε θα έχει βρει το στόχο του, όταν όλοι οι θεατές βρεθούμε πεσμένοι στη βρώμικη άσφαλτο ενός στενοσόκακου, και να μπορέσουμε να σηκωθούμε!
Γιατί, όταν είσαι στο δάπεδο, ή θα έρπεις ζητώντας έλεος ή θα εκτιναχθείς προς τα πάνω!
Άλλωστε, αυτό είναι και το μόνο που φοβούνται οι βιαστές της νύχτας!
3 σχόλια:
Νομίζω ότι το σύνδρομο του θεατή δεν καλύπτει την περίπτωση μας που είναι κάπως πιο σύνθετη. Βλέπεις οι θεατές χθεσινά , προχθεσινά ή αυριανά θύματα έχουν παίξει κατά καιρούς και τον ρόλο του ...δολοφόνου πχ όταν εξασφάλιζαν - αρκετές φορές και με τις πλάτες αυτών που βρίζουν σήμερα στα καφενεία - μια αργομισθία στο Δημόσιο, τα στραβά μάτια για την φοροδιαφυγή τους κλπ
Στις δημοκρατίες υπάρχουν συγκεκριμένοι τρόποι εξόδου από τα αδιέξοδα. Μέχρι να έρθει η ώρα μιλάς,γράφεις, συζητάς, επιχειρηματολογείς, προτείνεις. "Λόγια !" θα μου πείς. Κι όμως δεν είναι καθόλου λίγο και καθόλου άχρηστο.
Και κάτι άλλο: Πως να εκτονωθώ με Λαζόπουλο;;; Πολύ λαικιστής, πολύ! Αν πέσω πάνω του, στο τρίλεπτο που θα αντέξω να τον δω "φορτώνω" περισσότερο.
@ firiki2010:
Σίγουρα η "περίπτωση" είναι πιο σύνθετη!
Όμως, φίλε μου ούτε είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε "μαζί τους τα φάγαμε" όλοι, μα ούτε και αργόμισθοι υπήρξαμε, όχι όλοι τουλάχιστον!
Αυτή η ισοπέδοση με κάνει μερικές φορές λίγο σκληρό,λίγο απαιτητικό και ίσως λίγο άδικο!
Γιατί μου κλέβουν τον ιδρώτα 35 χρόνων και κάποιοι ανάβουν απλώς τα φώτα στο μπαλκόνι τους!
Ούτε ίδιοι είμαστε όλοι, ούτε "μαζί τα φάγαμε". Η φράση μου θα έπρεπε να ήταν "Βλέπεις πολλοί θεατές χθεσινά,προχθεσινά ή αυριανά θύματα ..."
Δημοσίευση σχολίου