Ο Καραγκιόζης, έγινε ... Τούρκος!...

Ε, λοιπόν, με όλο το σεβασμό που είχα και διατηρώ, προς το πρόσωπο του παραπλεύρως κυρίου, σεβασμό που ξεκινάει και σταματάει στο ότι μου χάρισε απίστευτες στιγμές γέλιου στα παιδικά μου χρόνια, καρφάκι δε μου καίγεται που οι γείτονές μας οι Τούρκοι, πρόλαβαν και τον πολιτογράφησαν, στο αρμόδιο ληξιαρχείο της UNESCO, ως Τούρκο υπήκοο! Και η αντίδρασή μου δεν έχει να κάνει ούτε με ζήλιες ούτε με παροιμίες του στιλ, "όσα δε φτάνει η αλεπού, τ' αφήνει κρεμαστάρια"! Απλώς αυτό που, κάποιοι, προσπάθησαν να μας περάσουν, ότι δηλαδή ο Καραγκιόζης, με την όλη συμπεριφορά του εκφράζει το ... μέσο Έλληνα, με βρίσκει διαμετρικά αντίθετο, όσο και αν η συμπεριφορά αυτή είχε σαν στόχο την επιβίωση του πρωταγωνιστή και της φαμίλιας του σε δύσκολους καιρούς!

Η "κοινωνική φιλοσοφία" η οποία αναπτύχθηκε περί τον Καραγκιόζη και η προσπάθεια "ανάλυσης" της συμπεριφοράς του, συνήθως παραβατικής, σε συνδυασμό με την, σχεδόν καθολική, αποδοχή τους από τους συμπατριώτες μας, μου θύμισε ένα περιστατικό το οποίο έζησα στο "Φουαγιέ" του "ΣΙΝΕΡΑΜΑ" της οδού Πατησίων, εκεί προς το τέλος της δεκαετίας του '60! Παιζόταν η ταινία "Η Δίκη" του Φρανς Κάφκα, με τον Άντονι Πέρκινς σε σκηνοθεσία του Όρσον Ουέλς! Το έργο βαρύ και δυσκολονόητο για τα 19 ανέμελα χρόνια μας! Έγινε διάλειμμα, βγήκαμε στο "φουαγιέ" για κάπνισμα και διαπιστώσαμε ότι επικρατούσε άκρα του τάφου σιωπή, εκεί όπου σε άλλες ταινίες γινόταν "χαμός" από τις αναλύσεις της υπόθεσης του έργου! Ο λόγος προφανής! Δεν είχε καταλάβει κανείς το παραμικρό και όλοι ... φυλάγονταν μην πετάξουν καμιά "κοτσάνα"! Ξαφνικά, ακούγεται μια ήρεμη και σταθερή φωνή να λέει: "Μα, αγαπητέ μου, είναι καταπληκτική ταινία"! Γυρίσαμε όλοι και είδαμε την Κατίνα Παξινού να Κουβεντιάζει με την παρέα της και, φυσικά να εκφέρει την άποψή της , χωρίς φόβο, αλλά με περίσσιο πάθος! Τότε ξαφνικά, όλα τα πηγαδάκια άρχισαν το μουρμουρητό με κεντρικό θέμα τη φράση της μεγάλης Παξινού! Περιττόν να σας πω ότι όλοι συμφώνησαν με τη γνώμη της! Και, πράγματι ήταν μια καταπληκτική ταινία!
Λίγα χρόνια μετά, εκεί στα μέσα της δεκαετία του '70, άρχισαν οι αναλύσεις περί του τι σηματοδοτούσαν οι "λαϊκές" ιστορίες των "Καραγκιοζοπαιχτών"! Οι οποίες ιστορίες "γράφτηκαν" και παίχτηκαν από τους ίδιους και προσαρμόστηκαν στις κατά καιρούς κοινωνικές οικονομικές και καθεστωτικές συνθήκες των χωρών στις οποίες ... διέπρεψε ο Καραγκιόζης! Και μη φανταστείτε ότι είναι, πράγματι ... Τούρκος! Προέρχεται από πολύ μακρύτερα την φιλοσοφημένη και μυστηριακή άπω Ανατολή! Αλλά, μερικοί Λαοί έχουν κάνει την κλεψιά εθνικό τους σπορ! Παρόλα αυτά σχεδόν στο σύνολό τους οι Έλληνες είναι της

άποψης ότι αυτός ο κλεφτάκος, ο μικροαπατεονάκος ο ψευτάκος, ο γλείφτης, ο ζήτουλας, ...εκφράζει τον ... μέσο Έλληνα! Και σε αυτήν την άποψη τον οδήγησαν οι αναλυτές κοινωνιολόγοι! Μέχρι τότε οι πάντες έβλεπαν, όσοι έβλεπαν και δεν σνομπάριζαν, τον Καραγκιόζη σαν ένα μέσο διασκέδασης! Όχι ως κοινωνικό σύμβολο! Ε λοιπόν όχι! Αν έπρεπε, ντε και καλά να τον ταυτίζω με κάποιον τύπο Έλληνα, θα τον ταύτιζα με τα ...λαμόγια! Το μόνο ελαφρυντικό που του αναγνωρίζω, είναι το ότι αμαρτάνει συνεχώς για το μονίμως άδειο στομάχι του! Δεν το κάνει για ... αθέμιτο πλουτισμό! Αυτό, ναι!

Αλλά, μια πολύ ωραία ανάλυση με πολλά "ιστορικά" στοιχεία του Καραγκιόζη που "τούρκεψε", μπορείτε να διαβάσετε εδώ:

http://molyvi-kai-xarti.blogspot.com/2010/07/blog-post_18.html#comment-form