Πού σταματάει η προστασία της φύσης και πού αρχίζει ο μαρασμός της ζωής;

Τις τελευταίες ημέρες, δύο περιστατικά παρεμφερή, ως προς το τελικό τους αποτέλεσμα, με προβλημάτισαν έντονα και επί της ουσίας των θεμάτων γύρω από τα οποία κινήθηκαν και ως προς τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται
Το ένα έχει να κάνει με την υπόθεση της απαγόρευσης έναρξης επιφανειακής εκμετάλλευσης βωξίτη στην περιοχή των Καρουτών του Νομού Φωκίδος, από μια εταιρία, λόγω παρέμβασης τοπικών παραγόντων και το άλλο με ένα κείμενο το οποίο διάβασα στην ιστοσελίδα iteanet μέσω του οποίου απορρίπτεται η χρήση των ανεμογεννητριών ως "Ανανεώσιμη Πηγή Ενέργειας"! Η επιχειρηματολογία για το δεύτερο αυτό θέμα, κατά την άποψή μου, είναι ανεπαρκής και σε κάθε περίπτωση μη στηριζόμενη σε οικονομικά και τεχνικά δεδομένα, αλλά περί του θέματος αυτού, θα ακολουθήσει, σύντομα ιδιαίτερο σημείωμά μας. Παραθέτω πιο κάτω επιστολή την οποία έστειλα στις 9/1/2007 στη εφημερίδα "Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΦΩΚΙΔΑΣ" και η οποία τη δημοσίευσε την επομένη, η οποία, αν μη τι άλλο, βάσει τις βάσεις για έναν γενικότερο προβληματισμό όχι μονοδρομικό αλλά ουσιαστικό και αμφίδρομο:

" Κύριε Διευθυντά,

Η έγκριτη ημερήσια εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», στις 7/3/1979, έγραψε ένα κύριο άρθρο με τίτλο: «ΜΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ». Το άρθρο αυτό, αναφερόταν στη μαζική διαμαρτυρία όλων των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών φορέων της περιοχής της Άμφισσας, για την έκταση την οποία έλαβε, με νομοθετική παρέμβαση της τότε Κυβέρνησης, το περίφημο θέμα της προστασίας του ευρύτερου χώρου των δελφικών αρχαιοτήτων. Στο άρθρο αυτό η εφημερίδα έθεσε ένα καίριο, φιλοσοφικό θα το έλεγα, ερώτημα: «Πού τελειώνει η προστασία της παραδόσεως και πού αρχίζει ο μαρασμός της ζωής;» και αφού παρέθετε εν συντομία τα επιχειρήματα της μιας και της άλλης πλευράς, κατέληγε: « πρέπει λοιπόν να σωθούν και οι Δελφοί και το τοπίο τους. Αλλά δεν πρέπει γι’ αυτό να χαθούν οι άνθρωποι.... κανείς από όσους ανιδιοτελώς προσπαθούν να συμβάλουν στη διατήρηση της παραδόσεως και του τοπίου, δεν αντιλαμβάνεται αυτή τη διατήρηση να στρέφεται εναντίον του ανθρώπου...».

Το θέμα είναι τεράστιο, απασχόλησε και απασχολεί κοινωνίες, ιδέες και κράτη, από την εποχή κατά την οποία ο άνθρωπος αποφάσισε να αφήσει το «αποτύπωμά» του επάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη, εκμεταλλευόμενος ότι απλόχερα του πρόσφερε σε πρώτη ύλη και ενέργεια. Αυτό λέγεται πρόοδος, λέγεται εξέλιξη, λέγεται ειδοποιός διαφορά από τα υπόλοιπα ήδη του ζωικού βασιλείου! Όμως με την πάροδο των ετών, τα πράγματα αλλάζουν, οι ανάγκες διαφοροποιούνται ποσοτικά και ποιοτικά, οι απαιτήσεις ποικίλουν, οι απολαύσεις επίσης. Ότι μέχρι χθες εθεωρείτο αναγκαίο για την επιβίωση του ανθρώπου, σήμερα περιήλθε σε δεύτερη μοίρα, ενώ τα πρωτεία πήραν άλλα αγαθά, άλλες αξίες, ενδεχομένως και άϋλες, γεγονός που τις καθιστά λιγότερο κατανοητές από τον πολύ κόσμο, ωστόσο, κυρίαρχος στόχος και σκοπός όλων των κοινωνιών, είναι η επιβίωση του ανθρώπινου είδους!

Για την επίτευξη αυτού του στόχου, ο άνθρωπος έκανε υπερβολές! Έχοντας, αρχικά, πεπλανημένη αντίληψη σχετικά με τις ποσότητες των πρωτογενών πηγών υλών και ενέργειας, λεηλάτησε τον πλανήτη με ένα τρόπο φεουδαρχικό και υπερφίαλο! Ο εικοστός αιώνας, υπήρξε ο αιώνας στη διάρκεια του οποίου ανακαλύφτηκαν τα περισσότερα υλικά, βελτιώθηκε η χρηστικότητά τους, εμπεδώθηκαν πολύμορφες εφαρμογές τους! Μέσα απ’ το καμίνι δύο παγκοσμίων πολέμων, σφυρηλατήθηκαν τεχνολογίες, εφαρμόστηκαν ιδέες και όσο κι’ αν φαίνεται σκληρό και αμοραλιστικό, όσο σκληρό και αμοραλιστικό μπορεί να είναι το ρεαλιστικό, σώθηκαν ζωές! Η πρέσα του πολέμου, ανάγκασε Κυβερνήσεις και επιστημονική κοινότητα να κάμουν πράξη, ιδέες και θεωρίες που λίμναζαν για χρόνια! Η πενικιλίνη, το ραντάρ και πολλά άλλα φαρμακευτικά σκευάσματα αλλά και προϊόντα υψηλής τεχνολογίας καθημερινής χρηστικότητας, είναι αποτέλεσμα της υπερδιέγερσης του ανθρώπινου «είναι», σε όλη τη διάρκεια του περασμένου αιώνα!

Η σύγχρονη κοινωνία οφείλει να βρει το modus vivendi ανάμεσα στην απαραίτητη, αέναη πρόοδο και εξέλιξη των υλών και τεχνολογιών, γιατί αυτό επιτάσσει η ραγδαία αύξηση του πληθυσμού της Γης και των απαιτήσεών του, και στη διατήρηση κατά το δυνατόν της πρωταρχικής μορφής της φύσης και του περιβάλλοντος! Φαίνεται απλό! Δεν είναι όμως! Κάθε άλλο μάλιστα! «Η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να πρωτοπορεί στην προστασία του περιβάλλοντος, αλλά τα μέτρα περιορισμού των ρύπων έχουν υψηλό κόστος για τις βιομηχανίες...» σημειώνει, μεταξύ άλλων στην πρώτη σελίδα της «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της 9/1/2007! Εμείς το σημειώσαμε, σ’ αυτήν εδώ τη φιλόξενη στήλη, στις 29/12/2006! Και δεχθήκαμε ειρωνικά σχόλια γι΄αυτό! Σίγουρα , το πρόβλημα δε λύνεται με αφορισμούς και προσωπικές επιθέσεις! Σε ότι με αφορά, ούτε τα συμφέροντα καμιάς εταιρείας υπηρετώ ούτε αγωνία έχω για την όποια ανταγωνιστικότητα του βωξίτη! Τα τριάντα χρόνια εμπειρίας μου όμως σε διευθυντικές και ελεγκτικές θέσεις του ιδιωτικού και τραπεζικού χώρου, μου επιτρέπουν να έχω άποψη! Και η άποψή μου είναι ότι η βασική αρχή του «επιχειρείν» από καταβολής της επιχειρηματικής δραστηριότητας , είναι το: «ότι δεν μου αποδίδει κέρδος το εγκαταλείπω». Στην International Herald Tribune, ο Γάλλος βιομήχανος Μισέλ Βίρτ, στα εργοστάσια του οποίου απασχολούνται περίπου 150.000 άνθρωποι, δήλωσε ότι η ενδεχόμενη επιβολή αυστηρότερων περιοριστικών μέτρων, θα διακυβεύσει το μέλλον δύο εργοστασίων της εταιρείας του! Έτσι δουλεύει το σύστημα σε παγκόσμιο επίπεδο και, πιστέψτε με, δεν το έφτιαξα εγώ έτσι!!! Υπάρχει ένας άλλος τρόπος προσέγγισης μερικών πραγμάτων! Λέγεται διάλογος! Μερικοί άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι ο λόγος τους είναι μοναδικός, η άποψή τους μη διαπραγματεύσιμη, είναι αυτό που λέμε «αυθεντίες»! Οι άνθρωποι αυτοί, παρερμηνεύοντας τη συνήθη αδιαφορία της κοινωνίας για θέματα ειδικού βάρους, πιστεύουν ότι οι κοινωνίες είναι υποχρεωμένες να ακολουθούν την «αυθεντική»-«μοναδική» άποψή τους! Αν αυτό πιστεύουν, κινούνται σε λάθος κατεύθυνση! Μία, καλά οργανωμένη, ημερίδα στην πόλη μας, με συμμετοχή όλων των τοπικών φορέων, θα ήταν μια καλή εξέλιξη. Εκεί θα εκθέσει ο καθένας τα επιχειρήματά του, αλλά, κυρίως θα πάρει και την ευθύνη για ότι θα υποστηρίξει!

Άμφισσα 9/1/2007

Ευάγγελος Παπούλιας"

Επειδή τίποτα δεν είναι "άσπρο-μαύρο"!